Państwo wschodniofrankijskie - Niemieckie cesarstwo leżące w europie środkowo-zachodniej istniejące w latach ok. 550-972. Kontynuatorem państwa było Królestwo Niemieckie
Historia[]
VI-VIII w.[]
W VI i VII wieku zachodnia część Germanii została podbita i włączona do państwa Franków. W I połowie VIII wieku benedyktyńskimnich Anglosas Winfryd-Bonifacy chrystianizował Germanów. W 755 poniósł męczeńską śmierć i niedługo potem został wyniesiony na ołtarze. Frankowie zbudowali w Germanii organizację państwową i kościelną z ośrodkami (arcybiskupstwami) w: Akwizgranie, Moguncji, Kolonii, Hamburgu. W 768 królem Franków został Karol Wielki. Władca ten po długich wojnach saskich (779-804) włączył do swojego państwa pozostałą część Germanii. 25 grudnia 800 roku papież Leon III koronował Karola na cesarza w Rzymie, w ten sposób zostało odnowione cesarstwo rzymskie na zachodzie Europy.
VIII-X w.[]
Powstanie państwa wschodniofrankijskiego ma bezpośredni związek z konfliktami sukcesyjnymi między potomkami Karola Wielkiego. Cesarz Ludwik I Pobożny (778-840) walczył przeciwko swoim synom o panowanie w państwie Franków. Przegrał ostatecznie na początku lat 30. IX wieku. Jego syn Ludwik II Niemiecki, który od roku 831 panował w Księstwie Bawarii, Turyngii, Frankonii i Księstwie Saksonii, przejął w roku 833 władzę we wschodniej części państwa Franków. Traktatem z Verdun wprowadził Ludwik swoje państwo na arenę historii Europy jako niezależne królestwo.
Plemienni książęta przekazali władzę Konradowi I (911-918). Po śmierci Konrada w 918 r. do władzy doszła dynastia saska (panująca 919-1024). Pierwszym królem z tejże dynastii był Henryk I Ptasznik (919-936). Za rządów tegoż króla niemieckie zdobycze na wschodzie sięgnęły Odry, zagarniając terytorium Słowian połabskich, tworząc na ich ziemiach Marchię Wschodnią. W 925 roku opanował Lotaryngię, powściągnął samowole książąt plemiennych, opierając się na wysokich dostojnikach kościelnych (biskupach, opatach). Król ten zawarł układ z Węgrami (926), uzależnił nowo powstałe państwo czeskie – 929 (powstałe na gruzach Wielkich Moraw). Pod koniec życia w 933 r. odniósł zwycięstwo nad Węgrami nad rzeką Unstrut[5] oraz zmusił władcę duńskiego do złożenia hołdu i płacenia corocznego trybutu. Następcą Ptasznika był Otton (936-972). W roku 962 ogłosił się cesarzem Rzymskim. W połowie X wieku, gdy Otton przebywał w Italii miał miejsce wielki najazd Węgrów na Marchię Wschodnią i Karyntię, jednocześnie wybuchło powstanie Słowian Połabskich, zagrażając posiadłościom Ottona na wschód od Łaby i bunt pretendenta do tronu, księcia Bawarskiego Henryka von Salzburg.
W roku 972 Otton I zmarł, władzę po nim przeją jego syn Otton II. Właśnie on zmienił nazwę państwa na Królestwo Niemieckie
Otton II odbił Marchię Wschodnią, która została jego ostatnim przyczułkiem, reszta terytoriów była okupowana przez Henryka, Połabian lub Polaków.
Ostatecznie po bitwie pod Wiedniem w roku 991 Otton zginął. Cesarstwo straciło większość ziem połabskich a władzę przejął Henryk I von Salzburg.