Emirat Sycylii - Państwo Arabskie leżące na wyspie Sycylia.
Historia[]
Bunt Eufemiusza i stopniowy podbój wyspy przez muzułmanów []
W 826 roku Eufemiusz, dowódca floty bizantyjskiej stacjonującej na Sycylii, wziął ślub z zakonnicą. Cesarz Michał II, zdając sobie sprawę z czynu popełnionego przez swojego podwładnego, wysłał jednego że swoich generałów – Konstantyna – by ten ukarał winnego obcięciem nosa. Eufemiusz zabił Konstantyna i zajął Syrakuzy, a następnie został pokonany i zbiegł do północnej Afryki. Po przybyciu na miejsce poprosił Zijadat Allaha - aghlabidzkiego emira Tunisu - o pomoc w odzyskaniu swojego państwa i zapewnienia mu bezpieczeństwa. Emir zgodził się udzielić wsparcia pod warunkiem składania przez Greka rocznego trybutu i powierzył podbój wyspy swojemu generałowi, siedemdziesięcioletniemu kadiemu Asadowi ibn al-Furatowi. Siły muzułmańskie po wylądowaniu w Mazara del Vallo liczyły 10000 pieszych, 700 konnych i 100 statków wzmocnionych flotą Eufemiusza. Pierwsza bitwa z oddziałami lojalnymi Bizancjum odbyła się 15 lipca 827 roku w pobliżu Mazary i zakończyła się zwycięstwem Aghlabidów. Asad następnie zajął południowy brzeg wyspy i rozpoczął oblężenie Syrakuz. Po rocznym oblężeniu i próbie buntu, był on w stanie pokonać wielką armię wysłaną z Palermo wspieraną przez Dożę Wenecji, Giustiniano Participazio. Jednak zwycięski pochód armii Asada został przerwany przez zarazę, której ofiarą padł sam Asad, jak również wielu z jego poddanych, przez co siły muzułmańskie wycofały się do zamku Mineo. Później wrócono do ofensywy, ale po nieudanym oblężeniu Castrogiovanni (obecnie Enna), gdzie zmarł Eufemiusz, wojska wycofały się do Mazary.
W 830 roku, resztki armia Asada otrzymały wsparcie 30000 współwyznawców z Afryki i Andaluzji. Na przełomie lipca i sierpnia siły muzułmańskich Iberów odniosły zwycięstwo nad oddziałami Teodotusza, ale kolejny raz plaga zmusiła ich do powrotu do Mazary, a następnie do Afryki. Tymczasem berberyjska część armii po rocznym oblężeniu we wrześniu 831 roku zdobyła Palermo, które po przemianowaniu na Al-Medina stało się stolicą Emiratu Sycylii. Dalszy podbój przebiegał powoli z powodu silnego oporu miejscowej ludności oraz armii bizantyjskiej. Przez długi czas niepokonane utrzymywały się Syrakuzy (do 878 r.), Taormina padła dopiero w 902 roku, a całą wyspę udało się opanować dopiero w 965 roku.
X wiek[]
O sukcesję nad emiratem spierały się dwie muzułmańskie dynastie - Aghlabidzi z Tunisu i Fatymidzi z Kairu. Na tym konflikcie skorzystał Konstantynopol zajmując na kilka lat wschodnie krańce wyspy. Po stłumieniu rewolty, fatymidzki kalif Ismail al-Mansur mianował Hassana al-Kalbiego (948-964) emirem Sycylii. Z powodzeniem udało mu się powstrzymać stale powracające oddziały Bizancjum i założyć dynastię Kalbidów.
XI wiek[]
Na początku XI wieku państwo było bardzo niestabilne, było w nim wiele buntów przez co od Sycylii odłączyło się wiele terytorium przez co państwo skurczyło się do samej Sycylii i Kalabrii
Osłabienie wewnętrzne w roku 1060 wykorzystali Normanowie którzy już wcześniej utworzyli państwo we Włoszech południowych. Najechali na Sycylię. Początkowo udało im się opanować całą Kalabrię i wschodnią część wyspy. Wyruszyli przez środek wyspy. Armie Normanów i Arabów spotkały się blisko wulkanu Etna. Już miało dojść do bitwy ale nagle Etna wybuchła niszcząc prawie całą armię Normanów, musieli się wycofać. Armia Sycylii złapała ich pod Randazzo.
Sycylia wygrała wojnę i zdobyła półwysep Salento. Królestwo Normanów podzieliło się na wiele państewek chrześcijańskich i muzułmańskich.